Cinemazetels : een vergelijking

Het Rex-concern, zoals geweten, behelsde een goeie 23 zalen, elk met een eigen karakter en architectuur. Hieronder, just for the hell of it en om de cognocenti in tranen te krijgen, een lijst van zalen, met wat ik me ervan herinner :

- Cine Rex : de naam zegt het zelf al, de koning van de Antwerpse cinemazalen en Heylen Headquarters. De meeste Antwerpenaren kennen het verhaal dat net voor het einde van de tweede wereldoorlog er door een inslag van een V2-raket honderden doden vielen en het "nieuwe" Rex-concern er kwam in 1947 na een moeizame wederopbouw. De nieuwe zaal mocht op zijn minst majestueus genoemd worden : een gelijkvloerse verdieping met een niet al te subtiele glooiing naar het doek toe* en een balkon waar naar het einde van de Rex-periode toe het volk werd ontvangen. Ook herinner ik me duidelijk de eerste verdieping naar dat balkon toe, al houten deuren en rood velours, niet alleen op de vloeren, maar ook tegen de muren. Later kwam dan ook de zaal Rex-club, een kleinere zaal meer gelijkend op de zalen Brabo, Tijl en Wapper, met Vlaamse kunst aan de muren en bruin tapijt op de vloer en aan de zuilen. Later, tijdens de uitverkoop van de inboedel, kreeg ik pas zicht op wat er zich nog in dat prachtige gebouw bevond : het Heylen-imperium. Een balzaal, kantoren en een heus privé-filmzaaltje hetwelke ik nu nog altijd maar al te graag in mijn bezit zou hebben.
* vooral bij momenten zeer moeilijk gaan voor de oudere cinemagangers...

- Ambassades : Als ik aan de Ambassades-zaal denk, denk ik meteen aan kontzeer. Naar mijn weten waren er nergens zo'n ongemakkelijke, harde houten stoeltjes als daar. De zaal had meer weg van een verduisterde parochiezaal dan van een klasse filmzaal. Toch kreeg ik steeds bij het kopen van mijn ticket dat gevoel van gezelligheid. Waren het de foto's en de affiches die rijkelijk gebruikt werden aan de inkom en die mij vertelden wat voor amusement mij te verwachten stond? Hoogstwaarschijnlijk was het dat, want van een aangenaam cinemabezoek was er, na het innemen van de plaats in de zaal, weing te merken. En koud! Naar mijn weten stond in Cine Ambassades nooit de verwarming op. Één onvergetelijk lichtpuntje : tijdens de dag van de film met een groep van een tiental vrienden op de grond vóór het doek gelegen om de zoveelste Police Academy te bekijken. De 4 zalen van Ambassades-club echter waren hoewel uniform qua indeling knusse zaaltjes waar wél werd gestookt en waar het voor een tweetal uur aangenaam vertoeven was. En om het op z'n Antwerps te zeggen : "De madam van de vestière was altaait iél vriengdelek".

- METRO : Een favoriet. Een grote, brede zaal, zachte stoelen en een gigantisch scherm. Bij het binnenkomen zag men eerst de kastjes met "Wordt verwacht" en werd men meteen aangesproken door de zaalmedewerkers die een AUB-leaflet wilden slijten. Was het nu eigenlijk de rigeur om die mensen 20 frank te geven? METRO 2 was eveneens een klassezaal. Het zou me niks verbazen echter, dat menig cinemaganger door de steile zaalvorming en het weinig aan voetruimte er "nen totter" heeft gedaan. Midden-midden in de zaal gaan zitten was een garantie aan volledige immersie in de film. Zo staan Evil dead 2 en Back to the future 2 voor altijd in mijn netvlies gebrand.

Volgende keer : Rubens, Sinjoor en Vendôme.

Hieronder een van de weinige foto's van METRO 2 met dank aan Serge van http://www.antwerpcinema.be/

Sfeerbeelden...

Om het plaatje van onderstaande blog te verduidelijken en de tendens in film van toen over te brengen heb ik hieronder de trailers verzameld van de titels die ik hieronder in het kort aanhaalde.
Have fun !

Weird Science, geregisseerd door John Hughes



Teenwolf, geregisseerd door Rod Daniel



White Nights, van Taylor Hackford (RIP Gregory Hines)



Remo Williams, unarmed and dangerous, van Guy Hamilton (Neen, niet die van Bilitis)



Highlander, geregisseerd door Russell Mulcahy



en last but not least, Rocky IV, van Sly himself...



Check out the hairstyles, very 80's...

Mei 86...

Het was Mei 1986. Na jaren met grootmoeder op zondag het vaste cinemabezoek te doen was het hoog tijd om er alleen op uit te gaan. Amper 12 jaar en al gigantische filmfreak. Het hielp natuurlijk wel dat ik freakishly groot was voor m'n leeftijd en op den duur geen vragen meer werd gesteld bij het kopen van een ticket voor een KNT-film. Maar dat zijn verhalen voor later.
Op de eerste A.U.B uit mijn collectie had ik genoteerd welke ik reeds gezien had. "Jagged edge", "3 hommes et un couffin", "Kiss of the spider woman", "Prizzi's Honor" en "Death wish 3" staan genoteerd als "gezien" maar dit zal eerder "geen interesse" hebben betekend.
Wel gezien : "Jewel of the Nile" dewelke ik nog in familieverband had gezien aangezien mijn grootmoe wel degelijk the hots had voor Michael Douglas. "Amadeus", "Weird science" (2x), "Teenwolf", "P.R.O.F.S." met Patrick Bruel (2x), "A chorus line" (wist ik veel in die tijd dat al de camp in die film een duidelijk teken was van een gay-getinte film, I just thought they were really, really happy!), "White nights" (herinner u de titeltrack "Say you, say me" van Lionel Richie), "REMO : Unarmed and dangerous" (een favoriet van die tijd, Fred Ward is en blijft een ondergewaardeerde acteur), "Highlander" (waarschijnlijk de allereerste die ik op mijn eentje heb gezien), "Otto, der film" (voor deze humor in deze film had ik toen ongetwijfeld de juiste leeftijd) en niet te vergeten "Rocky 4" (herinner u "Living in America" van James Brown).
Later "Brewster's millions" met Richard Pryor (nooit bij stilgestaan dat deze door Walter Hill geregisseerd was gezien hij eerder gekend is voor hardcore actiefilms) en niet te vergeten "Absolute beginners" waarvan ik meteen de soundtrack kocht in de Cine Shop.
Van deze pokkedure film van Julien Temple werd verwacht dat hij potten ging breken in het musical-genre, maar ondanks de heerlijke muziek van o.a. Bowie, Sade, The Style coucil en Ray Davies werd het een immense flop. Mijns insziens was dit te wijten aan een gammel script en de niet al te innemende acteerprestaties van hoofdpersonages Eddie O'Connell en de toen 18-jarige Patsy Kensit. Ook hielp het niet dat de setting van 1950's Londen niet iedereen kon aanspreken.
Dankzij de Youtube-account van Patsofilm heb ik een filmpje ontdekt van de persconferentie en première van de film.

Who watches the Watchmen?

Acht euro bloody zestig om vandaag Watchmen te gaan bekijken. ACHT euro ZESTIG ! Dat is omgerekend bijna 350 Oude Belgische Franken ! Granted, het was de eerste vertoning hier in België en ja, hij duurt twee uur veertig minuten, maar dit is nogmaals het bewijs dat films bekijken vanuit je luie zetel met het volume op tien toch een waardig alternatief is. In ieder geval serieus goedkoper. Zonder te klinken als een ouwe zeur, ik heb de periode nog gekend dat er 120, 150 en maximaal 180 Frank werd aangerekend. Maar even terug naar de film in kwestie. De graphic novel waarop de film gebaseerd is heb ik niet gelezen maar na de film heb ik er zeker zin in gekregen. Men komt ogen en oren te kort om regisseur Zack Snyder en bedenker Alan Moore's alternatieve universum ten volle op te kunnen nemen. De look van de film valt zeker niets te verwijten, het alternatieve 1985 ziet er 100% geloofwaardig uit, de "superhelden" in kwestie hebben een gepaste Grungy look en de sex en het geweld worden sappig vormgegeven. Groot was mijn verrassing trouwens dat de film KT was : hersenpannen worden gespleten alsof het niks is, bad guys spatten uiteen en niet met een zedige *poef* maar met een gore *SPLATTER* waarbij bloed en organen zonder verbloeming worden tentoongespreid. Ook de sex was voor een "superhelden"-film redelijk expliciet. De vader en zoon die naast mij zaten waren op een bepaald moment merkbaar een comfortabeler positie aan het zoeken in hun zetel.
De eerste helft van de film is vooral expositie, een goeie fundering voor de actievolle tweede helft. Het is nét iets te lang om de volledige aandacht te behouden, maar het maakt de tweede helft des te meeslepend.
Jackie Earle Haley steelt voor mijn part de show als de vigilante Rorschach en ook Patrick Wilson, welke ik zeer heb leren appreciëren sinds Little children en Hard Candy, zet een memorabele prestatie neer. Wat eye-candy betreft is het niet alleen Sin City-alumni Carla Gugino die zich laat gelden maar vooral Malin Akerman, een nieuwkomer die in de gedaante van Silk Spectre menige man tot gapende baviaan herleidt. Myself included...

Need I say more...?