Een vergelijking deel twee

Over Ciné Vendôme kan ik kort zijn : deze zaal, die zich over Ciné Metro bevond had altijd het cachet van een wegwerpzaaltje. Ik had vooral de indruk dat de afdankertjes van de andere zalen daar terecht kwamen. De films waar Heylen geen blijf mee wist. De enige film die ik herinner gezien te hebben in Vendôme was Nightmare on Elm street 4 als ik me niet vergis. En ik beklaag het me nog steeds. Ik heb nog nooit zo'n ongemakkelijke twee uur meegemaakt en dit kwam niet door de capriolen van Freddy deze keer. Een vloer zonder helling is een must voor een cinemazaal en deze koude, ongezellige, onderbelichte zaal had dit dus niet. Met als resultaat dat zelfs als er niemand voor je zat, er al een vijfde, zesde van het scherm wegviel door de stoelen voor je. De stoeltjes zelf waren zo mogelijk nog ongemakkelijker dan die in Ciné Ambassades. Al bij al de slechtste filmzaal ever. En memorabel alleen voor dit feit.

Ciné Rubens was een heel ander paar mouwen. Deze gigantische zaal heb ik altijd beschouwd als de kroon op het werk van de Baron. Een zeer gezellige, familievriendelijke zaal, perfect afgewerkt met fresco's, zuilen en spots. Lezers die indertijd nooit deze zaal hebben bezocht kunnen de grootte en de majestuositeit van deze zaal echt niet inbeelden. Gelukkig is er nog patsofilm ...



Wat ik me persoonlijk nog herinner van Rubens zijn The abyss (waar ik nog een gigantische zuigplek aan over gehouden had) en The unbearable lightness of being (waardoor ik de architectuur van de zaal nóg meer ben beginnen bewonderen).

Ciné Sinjoor ten laatste is nog steeds een van mijn favoriete zalen. Que structuur en architectuur was dit mijns inziens de gezelligste zaal van allemaal. De inkom met de uitstalramen langs beide kanten en de ticketbooth in het midden, de deuren met getinte ramen en het tapijt op de grond, de inkomhal met de snoepstand in het midden, de zaal waarvan het eerste gedeelte alleen belicht werd door de grote wandklok achteraan, de perfecte glooiing in de vloer en het perfect afgemeten projectiedoek. Memorabele momenten : mijn nagels in de (zeer comfortabele) cinemazetel bij Aliens, met de bomma gieren bij De paniekzaaiers en mijn eigen kop meters groot bij mijn 15 seconds of fame in Verheyen's (*spuug*) Boys.

Dit herinner ik me trouwens ook nog. Zij het ergens way way back.



Volgende keer kan ik niet anders dan Brabo, Tijl en Wapper onder handen te nemen. Ik kijk er al naar uit. Hier nog een scan van de volgende teruggevonden A.U.B.



Ik heb trouwens nooit geweten dat er een film bestond die "Women in furry" heette... ;-) Ook straf hoe ze voor elke A.U.B.-uitgave een ander geinig kleurtje konden gebruiken indertijd.